တုိက္ဆုိင္မႈေတြ ရွိလာေတာ့လည္း သတိရမိပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ တကၠသုိလ္ကုိ မိန္းကေလးေတြ ပထမဆုံးေရာက္လာတဲ့ႏွစ္ရဲ႕ Fresher welcome မွာ သူမကုိ ပထမဆုံး အၾကိမ္ စေတြ႕ဖူးခဲ့တာေပါ့။ အဲ့ဒီံ့ေန႔က ေက်ာပုိးအိတ္ မဲျပာေရာင္ေလးနဲ႕ အဝါေရာင္ ျခင္းေတာင္းအေသးေလးကုိ ကုိင္ထားတဲ့ သူမ ပုံစံကုိ ယေန႔ထိ မွတ္မိေနဆဲ။ ၈ ႏွစ္ေလာက္ၾကာခဲ့ျပီဆုိေပမယ့္ ျပန္စဥ္းစားရင္ မေန႔တစ္ေန႔က အတုိင္းလုိပါပဲ။
NA ေမဂ်ာလည္းတူ၊ အရပ္အေမာင္းခ်င္းကလည္း ကြက္တိေလာက္ တူေနတဲ့ အဲ့ဒီ့ ဂ်ဴနီယာ ညီမေလးက ကြ်န္ေတာ့္ဘဝမွာ ပထမဆုံးအၾကိမ္ ျမင္ျမင္ခ်င္း အသက္ ရႈရပ္ေအာင္ တကယ္ရင္ခုန္ေစခဲ့တာေပါ့။ သူမတုိ႔ သူငယ္ခ်င္း ၃ ေယာက္အဖြဲ႕ထဲက ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေဘာ္ဒါတစ္ေကာင္ရဲ႕ ညီမ ျဖစ္ေနေတာ့ ခ်ဥ္းကပ္ဖုိ႔ အခြင့္အေရးေလးတစ္ခု ရခဲ့တာေပါ့။ ဒီလုိနဲ႕ကြ်န္ေတာ္ဟာ သူမနားကုိ အေၾကာင္းျပခ်က္ေကာင္းေကာင္းနဲ႕ ကပ္ခြင့္ရခဲ့တယ္။
သူမကုိ မုန္႔ဝယ္ေၾကြးခ်င္လုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီက ပုိက္ဆံေခ်းဖူးတယ္။
သူမရဲ႕ ဓါတ္ပုံအယ္လ္ဘမ္ထဲက ပုံေလးႏွစ္ပုံ မသိေအာင္ ခုိးခဲ့ဖူးတယ္။
အဲ့ပုံေလး ၂ ပုံကုိ ဓါတ္ပုံဆုိင္မွာ သြားအပ္ရင္း ဓါတ္ပုံမိတၱဴ ဆြဲျပီး သိမ္းထားခဲ့ဖူးတယ္။
သူမေရွ႕မွာဆုိ အေအးေသာက္ရင္ေတာင္ အေအးပုိက္ကုိ ကုိက္ရင္း ေမာ့ေသာက္မိဖူးတယ္။
ဘဝရဲ႕ ပထမဆုံးနဲ႕ ေနာက္ဆုံး Masterpiece လုိ႔ေျပာလုိ႔ရတဲ့ သူမရဲ႕ ပုံတူ Sketch ကုိ ေရးဆြဲခဲ့ဖူးတယ္။
ေက်ာင္းေျပးျပီး ဂိမ္းမေဆာ့ျဖစ္တဲ့ေန႔၊ ခ်ိန္းပြဲခုတ္စရာ မရွိတဲ့ေန႔ဆုိ၊ Therater 1 ကေန အဝါေဆာင္ အေပၚထပ္အထိ ေျခလွ်င္တစ္ေခါက္ေတာ့ သြားတယ္။ အခန္းအေနာက္တံခါးကေန သူမတုိ႔ သူငယ္ခ်င္း ၃ ေယာက္ ထုိင္ေလ့ရွိတဲ့ အလယ္တန္းေလာက္ကုိ အျမဲသြားသြားေခ်ာင္းျဖစ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ကြ်န္ေတာ္ေခ်ာင္းတာေတြ႕သြားရင္ သူမက အျပင္ထြက္လာျပီး စကားလာေျပာေလ့ရွိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေခ်ာင္းတာကုိ မေတြ႕တာေတာ့ မ်ားပါတယ္။
သူမအတြက္ ယုံၾကည္ရတဲ့ အစ္ကုိတစ္ေယာက္လုိ ျဖစ္ေနခဲ့တဲ့ ကြ်န္ေတာ္က အနားမွာ တိတ္တိတ္ကေလး ေနခြင့္ရရုံထက္ မပုိခဲ့ဘူးေလ။ ၁၇ ႏွစ္သားေလး တစ္ေယာက္အတြက္ ကုိယ္တန္ဖုိးထားရတဲ့ ၁၆ ႏွစ္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကုိ ခ်စ္ေၾကာင္းဖြင့္ေျပာဖုိ႔ဆုိတာ ေတာ္ေတာ္ၾကီးေလးတဲ့ တာဝန္ၾကီးတစ္ခုျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ သူမကုိ တန္ဖုိးမထားဘူးလုိ႔ အထင္မခံရေအာင္ သူ ၁၈ ႏွစ္ျပည့္ရင္ေတာ့ ဖြင့္ေျပာမယ္ဆုိျပီး အားတင္းျပီး ျမိဳသိပ္ခဲ့မိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္တုံးတာဗ်။ အခုေခတ္ ၆ တန္း၊ ၇ တန္းေလာက္ ကေလးေတြ ရည္းစားထားေနတာေတြကုိ ေတြ႕တုိင္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အျပစ္တင္မိတယ္။
ေမြးလလည္းတူ၊ ေမြးရက္ လည္းတူတဲ့ သူမက စကားေျပာရင္ သမီးေတြေရာ၊ ညီမေတြေရာ ၾကဳံသလုိေျပာတဲံ စတုိင္ေလးနဲ႕ ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းေနခဲ့တယ္ေလ။ မႏၲေလးသူဆုိရင္ "ကြ်န္ေတာ္" လုိ႔သုံးမယ္ ထင္ခဲ့တာ။ သူမကုိ ေတာ္ေတာ္ထူးဆန္းတဲ့ ေကာင္မေလးပါလားလုိ႔ အံ့ၾသမိဖူးတယ္။ စကားမစပ္ သူမက မ်က္ခုံးေမႊး ေတာ္ေတာ္လွတာဗ်။
သူမ ထိပ္ဆုံးနာမည္တစ္လုံးကုိ "ၾကီး" လုိ႔ ေပါင္းထည့္ျပီး Nickname ေပးျပီး ေခၚခဲ့တယ္။ သူကေတာ့ ၾကဳိက္ပုံမရေပမယ့္ မၾကဳိက္ဘူးလုိ႔ေတာ့ မေျပာရွာပါဘူး။ ရင္းႏွီးမႈကို အခြင့္ေကာင္းယူျပီး သူ႔နာမည္ကို ဖ်က္သလုိမ်ားျဖစ္ခဲ့သလားေတာ့မသိဘူး။ တကယ္ေတာ့ ပုိရင္းနီးခ်င္လုိ႔ သက္သက္ေခၚခဲ့တာပါ။ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ သူမကုိ ဒီလုိ နားေထာင္ရဆုိးတဲ့ နာမည္ကုိ ေခၚခဲ့တဲ့ သူတစ္ေယာက္ရွိခဲ့တာကို တစ္ခါတစ္ေလ သတိမ်ားရေပးႏုိင္မလား မသိဘူး။
ကြ်န္ေတာ့္မွာ အိပ္မက္တစ္ခုရွိခဲ့တယ္။ သူမကုိ တစ္ရက္ ကြ်န္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ လက္သည္းဆုိးေပးႏုိင္ရမယ္။ သူမ နဲ႕ စာေပေလာကမွာ စာအုပ္တူတူ သြားဝယ္ႏုိင္ရမယ္။ သူမနဲ႕ လမ္းေဘးအုတ္ခုံမွာ ထုိင္ရင္း လမင္းၾကီးကုိ တူတူ ေမာ့ၾကည့္ႏိုင္ရမယ္။ Gtalk ထဲမွာ သူမနဲ႕ ၁ နာရီေလာက္ စကားေတြ ထုိင္ေျပာႏုိင္ရမယ္။ သူမ အသိထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္က သူလုိခ်င္သမွ် ပူဆာလုိ႔ ရတဲ့သူတစ္ေယာက္လုိ႔ သတ္မွတ္တာ ခံႏုိင္ရမယ္။ ပုိက္ၾကယ္ အပြင့္ ၁၅ဝဝ ေခါက္ျပီး ေပးတာကုိ သူလက္ခံတဲ့ေန႔ ေရာက္ရမယ္။ သူ မွတ္ခ်က္မေပးခဲ့တဲ့ ဂိမ္းနဲ႕ပတ္သတ္ျပီး သူေလးစားလုိ႔ရတဲ့သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ရမယ္။ သူမ မၾကဳိက္တဲ့ ခရမ္းခ်ဥ္သီး ကုိ ငုံးဥနဲ႕ တစ္ခါမက လဲစားခြင့္ရတဲ့သူ ျဖစ္ႏုိင္ရမယ္။ ဘုိကေလးေစ်း Moon Bakery ရဲ႕ နံရံမွာ သူမ မသိေအာင္ ခုိးျပီးေရးခဲ့တဲ့ စာတမ္းေလးတစ္ေၾကာင္းကုိ တစ္ေန႔မွာ သူ႔ကိုျပန္ေခၚသြားျပီး ျပႏုိင္ရမယ္။ ကြ်န္ေတာ္ သူမကုိ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ခဲ့တယ္ဆုိတာ သူမမ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္ရင္း ေျပာခြင့္ရႏုိင္ရမယ္။ မ်ားစြာေသာ အိပ္မက္ေတြ ရွိခဲ့တယ္။ သင္လည္း အိပ္မက္ ဆုိတဲ့ အသုံးအႏႈန္းကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မသုံးမိပါေစနဲ႕။ အားလုံးဟာ အိပ္မက္အတုိင္း အဆုံးသတ္သြားႏုိင္တယ္ဆုိတာကုိ ကုိယ္ေတြ႕ သိလုိက္ရလုိ႔ေပါ့ဗ်ာ။
သူမရဲ႕ အေမနာမည္၊ အေဖနာမည္၊ မႏၲေလးက အိမ္လိပ္စာ၊ ဖုန္းနံပါတ္၊ သူမနဲ႕ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္တုိင္းနဲ႕ သူမေျပာစကားတုိင္းကုိ မွတ္တမ္းတင္ထားခဲ့တဲ့ ဒုိင္ယာရီစာအုပ္ေလး တစ္အုပ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ခုိးထားတဲ့ ဓါတ္ပုံေလးေတြ ညွပ္ျပီး သိမ္းထားတဲ့ စာအုပ္ေလးဆုိလည္း မမွားဘူးေပါ့။ တကယ္ေတာ့ သူမကုိ ေနာင္ ၂ ႏွစ္ေနလုိ႔ ဖြင့္ေျပာတဲ့အခါၾကရင္ ဒီစာအုပ္ေလးကုိျပမယ္။ နင္အစအဆုံး ဖတ္ၾကည့္ျပီးမွ ငါ့ကို ဆုံးျဖတ္ေပးပါလုိ႔ ေျပာမယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ... အဲ့ဒီ့ စာအုပ္ေလး ကြ်န္ေတာ့္ မိုက္မဲမႈေၾကာင့္ အခု မရွိေတာ့ပါဘူး။ ထုံတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ အကုန္အလြတ္မမွတ္မိေတာ့တဲ့အတြက္ အခုထိ ေနာင္တရမိေနတုန္းပဲ။
သူမက စာဖတ္အရမ္းဝါသနာပါတာဗ်။ စာေရးဆရာ အဖုိးကုိ ပုိင္ထားတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ စာအုပ္စာေပေကာင္းေတြက တကူးတက ဝယ္စရာမလုိပဲ သူမဖတ္ဖုိ႔ အျမဲငွားဖုိ႔ အသင့္ရွိခဲ့တာေပါ့။ First Semester အျပီး စာေမးပြဲရက္လည္းျဖစ္၊ သူမ ေမြးေန႔လည္းျဖစ္တဲ့တစ္ရက္မွာ သူဖတ္ခ်င္တယ္လုိ႔ ေျပာဖူးတဲ့ စာအုပ္ ၃ အုပ္ကုိ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေပးခဲ့ဖူးတယ္။ Second Semester ျပီးေတာ့လည္း ဒီလုိပဲ သူမကုိ စာအုပ္လက္ေဆာင္ ဝယ္ေပးဖုိ႔မုန္႔ဖုိး ဆုခဲ့တယ္။ ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္တုန္းက ၅၅ဝဝ ေပးရတဲ့ ေဒးလ္ကာနက္ဂ်ီရဲ႕ စာအုပ္ဟာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ေစ်းၾကီးလုိ႔ ေတာ္ေတာ္ၾကဳိးစားျပီးမွ ဝယ္ႏုိင္ခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေပါ့ဗ်ာ။
ဒါေပမယ့္ အဲ့စာအုပ္ေလး လက္ေဆာင္ေပးဖုိ႔ ေတြ႕ဖုိ႔သြားတဲ့ေန႔မွာပဲ.. ကြ်န္ေတာ့္ကုိ အျပတ္ေျပာသြားခဲ့တာေပါ့။ ေနာက္ဆုိ သူ႔နားဘယ္ေတာ့မွ မလာပါနဲ႕တဲ့။ " .... ၾကီး" လုိ႔လဲ မေခၚပါနဲ႕တဲ့။ မသိသလုိပဲေနပါတဲ့ေလ။ ေဘးမွာလည္း သူ႔သူငယ္ခ်င္းလို႔ေျပာတဲ့ ေကာင္ေလးလည္း ပါခဲ့တယ္ေလ။ စာအုပ္ေလးကုိလည္း မယူသြားခဲ့ပါဘူး။
ကြ်န္ေတာ္က ေတာ္ေတာ္အက်င့္မေကာင္းတဲ့ေကာင္ဗ်။ သူက မသိသလုိေနေပးဖုိ႔ ေျပာခဲ့ေပမယ့္ သူ႔ကုိ အရင္လုိ ေခ်ာင္းမိတုန္းပဲ။ သူ႔ေကာင္ေလးကုိ သတ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ေပါက္ကြဲတဲ့ အခ်ိန္ေတာ့ရွိတယ္။ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ကန္တင္းသြားရင္ သူမပဲ ထီးကုိင္ရတာ။ ေတာ္ေတာ္ ရက္စက္တဲ့ေကာင္ေလးပဲ။ တုိက္ဆုိင္တာပဲလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ၁ဝ ခါမွ ၉ ေခါက္ေလာက္က သူမကပဲ လုိက္ေဆာင္း ေပးေနရသလုိပဲ။ အရႈံးသမားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေဒါသဆုိတာ အေတာ္ရယ္ဖုိ႔ ေကာင္းသား။
ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္က လူလည္ပါဗ်။ ကြ်န္ေတာ္ အဲ့အခ်ိန္တုန္းက စပ္ခဲ့တဲ့ သီခ်င္း ၁၆ ပုဒ္စလုံးကုိ ေရးထားတဲ့ ဗလာစာအုပ္ေလး တစ္အုပ္ရွိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က တုံးလြန္းလုိ႔ သီခ်င္းေခါင္းစဥ္ေတြ မေပးတတ္ဘူးလုိ႔။ သူမလက္ထဲကုိ အဲ့ဒီ့ စာအုပ္အတင္းထုိးေပးျပီး ေခါင္းစဥ္းေလးေတြ စဥ္းစားေပးပါလုိ႔ ခြင့္ေတာင္းေပးခဲ့ဖူးတယ္။ သူမရဲ႕ လက္ေရးေလးေတြက အခုထိ ကြ်န္ေတာ္ သီခ်င္းစာအုပ္ေလးေတြထဲမွာ ရွိေနေသးတယ္ေလ။ ကြ်န္ေတာ္ လည္လုိ႔ေပါ့။ သူမေခါင္းစဥ္ေရြးေပးခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေတြထဲက "အေဝးကခ်စ္သူ" ဆုိတဲ့ တစ္ပုဒ္က သူ႔ကုိ ရည္စူးျပီး စပ္ထားတာကုိေတာ့ သိခဲ့မယ္ မထင္ဘူး။ မသိလည္း ကိစၥ မရွိပါဘူး။ တစ္ေန႔ေန႔ ဖြင့္ေျပာတဲ့အခ်ိန္ၾကရင္ သူမေရွ႕မွာ ထုိင္ရင္း ဂစ္တာေလးတီးျပီး ဆုိျပမယ့္ သီခ်င္းပဲလုိ႔ မွတ္ထားခဲ့တာကုိး။ သူမက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အဆုံးသတ္ေပးခဲ့ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ သီခ်င္းစာအုပ္ေလးထဲမွာ ကုိယ္တုိင္ေရး သီခ်င္း ၁၆ ပုဒ္နဲ႕ ရပ္တန္႔သြားခဲ့တာ ယေန႔ထိပဲ။ ယေန႔ထိ ဂစ္တာတီးလုိ႔ အဲ့ဒီ့သီခ်င္းကုိ ေရာက္သြားတုိင္း ဝမ္းနည္း မိတုန္းပဲ။
သူမကုိ Friend Request ပုိ႔ထားခဲ့တာ ၄ ႏွစ္ေလာက္ရွိျပီ။ အခုထိ လက္မခံေသးဘူး။ မသိလုိ႔လဲ ျဖစ္ရင္ျဖစ္မယ္။ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္တာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။ See First လုပ္ထားေပမယ့္ Friend Only နဲ႕ပဲ သုံးေလ့ရွိပုံရေတာ့ တျခားတစ္ေယာက္ေယာက္ Tag တြဲျပီး တင္လုိက္မွ သူဘယ္ေရာက္ေနလဲ။ ဘာလုပ္ေနလဲဆုိတာ သိခြင့္ရတယ္ေလ။ မ Block သြားတာေလးကုိပဲ ေက်းဇူးတင္ရမယ္။
Block ရေလာက္ေအာင္လည္း သူမေပၚ တစ္ခါမွ မယုတ္မာခဲ့သလုိ မေကာင္းတဲ့ စိတ္မ်ဴိးမွ မထားခဲ့ဖူးဘဲ။ ခ်စ္လြန္းလုိ႔ ဖြင့္မေျပာရက္ဘဲ အနားမွာ ကပ္ေနမိခဲ့တာေလးကုိလည္း အျပစ္လုိ႔ သတ္မွတ္ျပီး Block ရေလာက္ေအာင္ သူမက သေဘာထားေသးသိမ္တဲ့ ေကာင္မေလး မဟုတ္မွန္း ကြ်န္ေတာ္ သိတယ္ေလ။
သူမဟာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ Photoshop Background Layer လုိျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ အေပၚ Layer ေတြ ေပၚလာရင္ သူ႔ကုိ မျမင္ရေတာ့ေပမယ့္ .. တျခား Layer ေတြ မရွိေတာ့တဲ့ အခါတုိင္း အထင္းသား ျပန္ေပၚလာတဲ့ Background Layer လုိေပါ့။ ဘယ္ေတာ့မွ Delete လုပ္လုိ႔ မရတဲ့ Background Layer လုိေပါ့။
ငယ္တုန္းကလုိ သူမနဲ႕ပတ္သတ္ျပီး ျဖစ္ခ်င္တဲ့ အိပ္မက္ေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကုိ လက္ေလွ်ာ့လုိက္ျပီဆုိေပမယ့္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၈ ႏွစ္ကလုိ ပုံစံမ်ဴိးနဲ႕ သူမ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ သတ္မွတ္ခဲ့တဲ့ အစ္ကုိတစ္ေယာက္လုိ၊ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လုိအေနနဲ႕ျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခါေလာက္ စကားေတြ ေျပာခ်င္မိတယ္။ အလာပ သလာပ ေလးေတြ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ သူမ မၾကဳိက္တဲ့ တျခားဘာစိတ္မွ မပါဘဲ နဲ႕ေပါ့။ သူ႔ရဲ႕ Facebook ရဲ႕ Message box ကေနျဖစ္ျဖစ္ "... ၾကီးေရ၊ ငါ့ကို မွတ္မိေသးလား" လုိ႔ ျဖစ္ျဖစ္ တစ္ေခါက္ေလာက္ သြားေရးဖုိ႔ ခဏခဏ စိတ္အားတင္းဖူးတယ္။ ေတြးမထားႏုိင္တဲ့ ပုိဆုိးစရာေတြမ်ား ျဖစ္လာမလားဆုိတဲ့ ေၾကာက္စိတ္နဲ႕ ဒီေန႔ထိ အားတင္းတဲ့အေျခအေနကေန မတုိးတက္ေသးဘူး။
တစ္ခါတစ္ေလၾကေတာ့ စဥ္းစားမိတယ္။ အခုခ်ိန္ထိ မစြံတာကုိ စဥ္းစားမိတုိင္း သူမ လက္မခံခဲ့လို႔မ်ားလားဆုိျပီး အျပစ္တင္ခ်င္စိတ္နဲ႕ေပါ့။ တကယ္ေတာ့ single ျဖစ္ျပီး ေအးေအးေဆးေဆး တစ္ေယာက္တည္း ေနရတာကုိ ပုိၾကဳိက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ သူမကို ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ သူမ မေပးခဲ့တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ဖက္က တစ္ဖက္သတ္ မွတ္ညဏ္ေလးေတြကို ျပန္ေတြးေနခြင့္ရရုံနဲ႕ အေနတတ္လာလုိ႔ပါပဲ။
တကယ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းဆုိတဲ့ စာမ်က္ႏွာက သူမဟာ ဒီလုိ facebook ရဲ႕ ပုိစ့္ေလး တစ္ခုနဲ႕ တန္ဖုိးျဖတ္လုိ႔ မလုံေလာက္၊ မျပည့္စုံႏုိင္ဘူးေလ။ သူမကုိယ္တုိင္ေတာင္ မသိလုိက္တဲ့ အမွတ္တရေတြ၊ သူမကုိယ္တုိင္ မမွတ္မိေတာ့မယ့္ အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ သူမကုိယ္တုိင္ ေမ့လုိက္ခ်င္တဲ့ အမွတ္တမဲ့ေတြ၊ အားလုံးက ကြ်န္ေတာ့္ ဦးေႏွာက္ထဲက Nothing Box နံရံမွာ ေရးသားထားတဲ့ ကဗ်ာစာသားေတြပါပဲ။ "First Love" ဆုိတဲ့ စကားလုံးရဲ႕ အလွတရားဟာ ကြ်န္ေတာ့္ ဦးေႏွာက္ထဲက ေဖ်ာက္ပစ္ဖုိ႔ခက္တဲ့ အလွတရားေတြ ျဖစ္ေနဦးမွာပါ။
အေက်နပ္မိဆုံး တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ သူ႔ကုိ ဘယ္ေတာ့မွ ထီးမေဆာင္းေပးတဲ့ ေကာင္ေလးနဲ႕ပဲ ယေန႔ထိ စြဲစြဲျမဲျမဲပဲတဲ့။ ၇ ႏွစ္ေတာင္ ေက်ာ္ၾကေတာ့မယ္ေလ။ သူမက ရုိးသားတဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္ သိတာေပါ့။ ^_^
တုိက္ဆုိင္မႈေတြ ရွိလာေတာ့လည္း သတိရမိပါတယ္။
Credit to Original
